Canlı Yayın
Pınar Yılmazerler
Bir gün Sarıyer’de bir kır kahvesinde kahvaltı yapıyorum. Bir arı geldi. “Herhalde bala konacak” dedim. Arı tabağımdaki salama kondu! Kendi etrafında dönerek salamı yusyuvarlak kesti ve o parçayı alıp götürdü. Ben şok tabii. Et yediğini hiç düşünmemiştim bile. Ama akıllıca tavırları, kendi ekseni etrafında sakin sakin dönmesi ve amacına ulaşması beni çok etkiledi. “Küçücük bir can” dedim; “Nasıl da hayatta kalma mücadelesi veriyor. Benim ondan ne gibi bir üstünlüğüm olabilir ki?”
Sevip, saygı duyduğum arılarla ilgili hep bir şeyler çıkmaya devam ediyor karşıma. Sayfada bir fotoğraf paylaştım. Avucumun içinde küçücük sarı renkli bir şey duruyor. İşte o avucumun içindeki bir lokmalık bal; bir bal arısının tüm hayatı boyunca uğraşıp, didinip yaptığı bal. Bütün hayatı boyunca diyorum ya; tüm hayatı da ne kadar biliyor musunuz? 6-7 hafta. Anavarza Bal’dan gelen bu anlamlı hediye gözlerimi yaşarttı. Milyonlarca kez kanat çırpmanın, kat ettikleri onca yolun bedelini avucumda görmek, hissetmek içimi titretti. Daha da büyük saygı duydum.
Einstein demiş ki; “Arılar kaybolursa, insanoğlunun 4 yıl ömrü kalır.” 4 yılla ilgili elbette bir şey diyemem ama şu bir gerçek ki; çoğunlukla arılar sayesinde gerçekleşen çiçek, ağaç tozlaşmasının olmaması demek, tabiatın yok olması demek. Çoğalmayan bitkiler ise, büyük bir gıda krizi demek. Sıralama gayet net: Arılar olmazsa bitkiler yok oluyor. Ardından bitkilerle beslenen hayvanlar ve ardından da insanlar.
Yarın sabah kahvaltınızda bal yerken onu yapan arıyı düşünün. 6-7 haftalık ömrünü masanızdaki vitamin deposu uğruna nasıl kanat çırparak geçirdiğini. Ve eğer balkonunuza ya da dışarıda otururken yanınıza gelen bir arı olursa; ezmeyin, öldürmeyin. O küçük şey; sayesinde nefes aldığımız doğanın başarılı mimarlarından biri. Elimdeki küçük bal damlasına bir kez daha bakın. Bir çay kaşığını dolduracak kadar belki de. Emeğe, çabaya, alın terine ve arılara tüm saygımla şapka çıkarıyorum.
Bir gün Sarıyer’de bir kır kahvesinde kahvaltı yapıyorum. Bir arı geldi. “Herhalde bala konacak” dedim. Arı tabağımdaki salama kondu! Kendi etrafında dönerek salamı yusyuvarlak kesti ve o parçayı alıp götürdü. Ben şok tabii. Et yediğini hiç düşünmemiştim bile. Ama akıllıca tavırları, kendi ekseni etrafında sakin sakin dönmesi ve amacına ulaşması beni çok etkiledi. “Küçücük bir can” dedim; “Nasıl da hayatta kalma mücadelesi veriyor. Benim ondan ne gibi bir üstünlüğüm olabilir ki?”
Sevip, saygı duyduğum arılarla ilgili hep bir şeyler çıkmaya devam ediyor karşıma. Sayfada bir fotoğraf paylaştım. Avucumun içinde küçücük sarı renkli bir şey duruyor. İşte o avucumun içindeki bir lokmalık bal; bir bal arısının tüm hayatı boyunca uğraşıp, didinip yaptığı bal. Bütün hayatı boyunca diyorum ya; tüm hayatı da ne kadar biliyor musunuz? 6-7 hafta. Anavarza Bal’dan gelen bu anlamlı hediye gözlerimi yaşarttı. Milyonlarca kez kanat çırpmanın, kat ettikleri onca yolun bedelini avucumda görmek, hissetmek içimi titretti. Daha da büyük saygı duydum.
Einstein demiş ki; “Arılar kaybolursa, insanoğlunun 4 yıl ömrü kalır.” 4 yılla ilgili elbette bir şey diyemem ama şu bir gerçek ki; çoğunlukla arılar sayesinde gerçekleşen çiçek, ağaç tozlaşmasının olmaması demek, tabiatın yok olması demek. Çoğalmayan bitkiler ise, büyük bir gıda krizi demek. Sıralama gayet net: Arılar olmazsa bitkiler yok oluyor. Ardından bitkilerle beslenen hayvanlar ve ardından da insanlar.
Yarın sabah kahvaltınızda bal yerken onu yapan arıyı düşünün. 6-7 haftalık ömrünü masanızdaki vitamin deposu uğruna nasıl kanat çırparak geçirdiğini. Ve eğer balkonunuza ya da dışarıda otururken yanınıza gelen bir arı olursa; ezmeyin, öldürmeyin. O küçük şey; sayesinde nefes aldığımız doğanın başarılı mimarlarından biri. Elimdeki küçük bal damlasına bir kez daha bakın. Bir çay kaşığını dolduracak kadar belki de. Emeğe, çabaya, alın terine ve arılara tüm saygımla şapka çıkarıyorum.
SON DAKİKA
