Timothy A. Pychyl “Prokrastineyşın”da, ertelemenin, hiçbir şekilde istemli gerçekleşmeyen ve öncelikleri belirlemenin bir parçası, savsaklamanın ise “hemen şimdi harekete geçebileceğimizi bilmemize rağmen, yapılması gereken bir iş veya yerine getirilmesi gereken bir görevle istemli ve daha ziyade kasıtlı biçimde ilgilenmemek” olduğunu belirtiyor.

Haberin Devamı

Haberin Devamı

Haberin Devamı

Haberin Devamı

Kitabı Sanat Atak'a değerlendiren Burçak Karabağ'ın izlenimleri ise şöyle:

Beyaz yakalılar, freelance çalışanlar ya da genellikle zihin emeği harcamak zorunda kalanlar, bir türlü başlayamıyor ya da bitiremiyorsanız, Prokrastineyşın’a göz atmanızda fayda var.

“Oturup çalışmaya başlamadan önce kapsamlı bir temizliğe veya bilgisayardaki klasörleri düzenlemeye girişmek, bundan sıkılınca internete dalıp saatlerce oradan oraya gezinmek, bir ara haberlere bakınmak, acıkınca yemek pişirmek için tarif aramak, bir şey danışmak için bir arkadaşı arayıp uzun uzun başka konulardan konuşmak ve ardından ilerleyen saatlerde buluşmak üzere sözleşmek, fakat bütün bunlardan aslında hiç mi hiç keyif almayıp nedensizce ertelenen o iş yüzünden duyulan kaygıyla ve suçlulukla cebelleşmeye devam etmek…
Tanıdık geldi mi?”

Haberin Devamı

Haberin Devamı

Haberin Devamı

Haberin Devamı

Tüm bu savsaklama halleri kitabın yazarı psikolog Timothy A. Pychyl’a göre hayatımızın başköşesinde yer alan sorunlardan. Çünkü artık gündelik hayatımız fazlasıyla girift, çalışma saatlerinin tanımları eskisi gibi değil, çalışma koşullarımız güvencesiz.

Sürekli erteleme halimiz ise, varolan düzenin belki de en çok istediği şeylerden… Çünkü erteleme ya da savsaklama asli hedefi ve üretkenliklerimizi sömürüyor.

Kitapta yer alan basit bir örnekle devam edelim: yoğun ve stresli bir işgününün ardından sözgelimi egzersiz yapmak yerine TV izleme türünden daha pasif faaliyetlerde bulunma olasılığımız daha yüksek. Kişinin uzun zamandır yapmayı planladığı akşam egzersizlerine bir türlü başlayamamasında garipsenecek bir şey yok, çünkü artık o kişinin iradesi tükenmiş, diye açıklıyor yazar.

Belki de bu “tükenen iradeler” yüzünden varolan sistem büyük bir kısırdöngü yaratarak bizi içine çekmeye devam ediyor.