SON DAKİKA
Gonca Cilasun: “Kahkaha Atmazsak Hayat Bizi Yorar”
Gonca Cilasun, Kanal D ekranlarında yayımlanan ‘Uzak Şehir’ dizisinde canlandırdığı Sadakat Albora karakteriyle izleyicilerin gönlünde özel bir yer edindi. Son dönemin en unutulmaz ve kült karakterlerinden birine hayat veren Cilasun, ekran başındakilerin sinir uçlarıyla oynamayı da başardı. Hürriyet’ten Hakan Gence’ye samimi açıklamalarda bulunan Gonca Cilasun, sınır tanımayan yaşam tarzından bahsetti
◊ Size ‘Sadakat’ diyesim var. Ve bu çekime dizide canlandırdığınız karakterden dolayı sizden korkarak geldim. Ama yüzünüzde güller açıyormuş...
Ben Sadakat Albora’yla taban tabana zıt bir kadınım. Tam da bu yüzden zaten Sadakat olmak istedim. Bu, bende olmayan bir şey, çok kıymetli bir hazine gibi Sadakat.
◊ Hiç mi benzer bir yanınız yok?
Tek benzer tarafımız, ikimizin de silah kullanıyor olması.
◊ Dizi için mi öğrendiniz?
Hayır, daha önce de atış denemelerim vardı. Ama dizide de Ozan Akbaba’yla anne ve oğulu canlandırmanın avantajları oldu. Sosyal bir davranış geliştirmek, birbirimizle daha iyi anlaşabilmek için aralıklara ihtiyacımız var. Ozan çok iyi silah kullanıyor; ortak noktamız, ana-oğul gidip atış yapıyoruz.
◊ Daha önce neden atış yapıyordunuz?
Merak, ben oyuncuyum, bulunsun istedim.
◊ Kılıç da kullanıyormuşsunuz, doğru mu?
Evet, o da merakla başladı.
◊ Nasıl yani, mesela bir gün evde oturuyorsunuz ve gidip kılıç öğreneyim mi diyorsunuz?
Tam öyle değil, kılıcın da birçok çeşidi var. Ben o dönem Japon kılıcını çok merak etmiştim. Çok özel bir şeydir ve farklı bir disiplindir. Kısa bir dönem onun eğitimini aldım, sonra devam edemedim. Ama ‘Barbaroslar’ dizisinde canlandırdığım Hüma Hatun kılıç kullanıyordu. Benim için çok kolay oldu.
◊ Başka böyle sürprizleriniz var mı?
At binebiliyorum. Motosiklet kullanabilirim. Dalış yapıyorum, iki yıldızım var, daha da geliştireceğim. Herkesin deneyimlemesini çok isterim. Ve son dönemde minnoş bir merakım daha var, uzun zamandır çok istiyordum ama bir türlü denk düşürememiştim, tandem paraşütle atlıyorum. Eğitimini alabilirsem tek başıma, kendi paraşütümle uçaktan atlamayı da çok istiyorum.
◊ Paraşütle atlama merakı nasıl başladı?
Yüksekten çok korkuyorum. Uçaktan paraşütle atladığınızdada yükseklik korkunuzla ilgili olan sınırı zihninizden kaldırıyorsunuz. Sekizinci katta oturuyorum, pencerenin kıyısına geldiğimde ödüm patlar yüksekten, elim ayağım titriyor. Bunu denemek zorundaydım.
◊ Güvenli mi uçaktan atlamak?
İki paraşüt var. Çok güvenli. Üstelik bu işi yapanlar çok iyi.
◊ Evde de pencerelerde cam var ama siz hareketi seviyorsunuz biraz herhalde. Çekim öncesi bana “Atlamama şaşırıyorsunuz ama evde örgü örseydim ona şaşırmayacaktın” dediniz... 59 yaşındasınız. Belirli bir yaşta bazı şeylere cesaret etmenize şaşırılıyor...
Zaten örgü örebiliyorum ama stabil olmak benim için yorucu. Sürekli evde, aynı mekânda, aynı koltukta kalamam. Aynı insan olarak kalmak çok sıkıcı. İnsan kendisine değişme, dönüşme fırsatı tanıdığında başka bir yere gidebilir. Herkes her yaşta, her şeyi yapabilir. Bu gönlünüzün, gözünüzün buna açık olmasıyla ilgili. Ben yeni şeylere merak saran biriyim. Oyuncunun beslenebilmesi için bir şeylere ihtiyacı var.
◊ İstanbul’dasınız ve diyelim işiniz yok. Ekstrem sporlar da yok. Ne yaparsınız?
Gece kulübü, eğlence sever misiniz? Ben gündüz insanıyım, günü yaşamayı ve garip şeyleri severim. Kuşları severim, ötüşlerini ayırt edebilirim, onların ötüşleri ve uçuşlarıyla ilgiliyim. Kedilerime zaman ayırırım. Bulutların hareketiyle çok ilgiliyim. Bulutları izlemek ilaç gibidir. Hayat o kadar koşturmalı ve yoğunki, küçücük bir serçenin bir ağaçtan diğerine sıçradığını görememek insanları başka zor kapılara götürüyor. Oysa ben o kapıların hepsini bir kuşun kanadıyla, bir bulutun gözümün önünde dans edişiyle, burnuma gelen güzel bir yemek kokusuyla açıyorum. Benim kapılarım bunlar ve minik minik dünyalara açılıyorlar.
◊ Peki, şu an mutlu musunuz?
Çok mutluyum çünkü sizinle birlikteyim, uzun zamandır bu anı bekliyordum.
◊ Asıl ben sizinle birlikte olduğum için çok mutluyum
◊ Biraz özel hayat konuşsak. Evli misiniz, çocuğunuz var mı?
İki evlilik yaptım, ikisine de âşık oldum, inanılmaz güzel adamlardı ama bitti. Aşk her şey gibi bitiyor, insan değişip dönüşüyor, aşk da değişip dönüşüyor. Hayatımda şu an biri yok ama olursa fena olmaz. Benim temennim, Allah insanlara bir acı yaşatacaksa lütfen aşkın acısını yaşatsın. Bir hastalıkla sınanmak yerine aşkın acısıyla sınansın herkes.
◊ Çocuğunuz var mı?
Yok, dünya tatlısı, bana annelik duygusunu yaşatan manevi bir evladım var.
◊ Sizi ekranda Sadakat olarak gören birinin âşık olması cesaret ister. Nasıl biri olmalı?
Sadakat’i bir kenara koyarsak Gonca’yla yaşamak kolaydır. Çünkü kalıplarım, sınırlarım, kocaman köşelerim yok.
◊ ‘Uzak Şehir’in Sadakat karakteri size nasıl geldi?
Bana önce Fidan karakteri geldi. Çok güzel bir karakter fakat okuduğumda birinin Sadakat’e sarılması gerektiğini hissettim. O kadar kalıplı, o kadar sert, o kadar dikenli ki birinin onu anlamasına ihtiyacı vardı ve ben onu anladım, “Sadakat olmak istiyorum” dedim.
◊ Kötüyü oynamayı sevdiniz mi?
Çok güzel, dişim parlıyor, oynarken kendimi çok iyi hissediyorum. Ayrıca Sadakat o kadar da kötü sayılmaz.
◊ Ne olursa olsun karakterine hak verenlerden misiniz?
Vermezseniz kendinizi sakatlar, kendinizi yanlış ve zor bir yola sokarsınız. Sadakat’in yürüyüşü, duruş ve tavrına kadar bir sürü şeyi hesaplayıp yola çıkanlardanım. Neler yaşadığını biliyorum. Sadakat’i kimsenin incitmesine izin veremem. Sadakat benim kızım.
◊ Karakteri nasıl ortaya çıkardınız?
Pek çok kişi kopyalarla yol aldığımızı düşünüyor. Hayır, aksine ben dizinin orjinalini izlemedim. Çünkü Sadakat’e zarar verebileceğini düşünüyorum. Gözlem yapmak benim için çok önemli. Toplu taşıma kullanırım, bir sürü insanı görme fırsatım olur. Sadakat karakterinin nüveleri rahmetli annemde vardı. O kadar sert değildi ama ondan cımbızladığım şey oldu. Çok kaybeden, acıyan, kanayan insanlar katılaşırlar, katılaşmaktan başka yol bulamazlar. Daha dayanıklı, güçlü, doğru durabilmek için... Sadakat de öyle.
◊ Sokakta tepkiler nasıl ?
Buraya gelirken doğru yere mi geliyorum diye birine sordum, tanıyıp “Artık çocukları bu kadar üzme” dediler. Hemen ardından “Severek izliyoruz, kızıyor ama sizi seviyoruz” diyorlar.
◊ Yeni sezonda bizi neler bekliyor?
Herkesin hayatı artık bambaşka olacak. Sadakat çok büyük sınavlardan geçecek. Alya inanılmaz büyük sınavlar yaşayacak. Cihan ölümlerden ölüm beğenecek. Bütün karakterler ummadıkları yerden sınanacak.
◊ Sinem Ünsal ve Ozan Akbaba’yla çalışmak nasıl?
Her ikisi de canım, o kadar çok seviyorum ki, ikisiyle de oynamak büyük keyif. Oynuyor gibi de değiliz zaten, onlarla anı paylaşıyoruz.
◊ Gülmek demişken, Instagram post’larınızın altında ‘Gül de güzelleş’ hashtag’i var. Güzelleşmek sizin için gülmekten mi geçiyor?
Gülmek bir sürü şeyle baş etmemizi sağlar. Aslında kendimizden başka kimsemiz yok. Biz kendimize gülümsemezsek, hayata kocaman bir kahkaha atmazsak, hayat bizi çok yorar. Onunla el ele tutuşup yürüyebilmenin yolu hayata da gülümseyebilmekten geçiyor.
◊ Manisa, Akhisarlısınız. Altı çocuklu bir ailenin beşincisiymişsiniz...
Aslında 12 çocukmuş, altımız hayatta kalmış.
◊ Başınız sağ olsun...
Çok teşekkür ediyorum. Rahmetli babam ve annem çok âşıklardı, babam “Kadın çok güzel çocuklar doğurdu bana, ben hep doğursun istedim” derdi. Savunma korkunç, neresinden tutsanız elinizde kalıyor ama öyleydi.
◊ Kayıpların sebepleri neydi?
Doğduktan sonra ölen, doğumda ölen, düşükler ve kürtajlar var.
◊ Nasıl bir evdi?
Annem ev kadınıydı ve evde çok çalışırdı. Abim doğana kadar çocuklarını bir göz odada büyütmüşler. Ben doğduğumda birazcık daha rahatlamış ekonomik durumları. Babam işçiydi. Tek bir yevmiyeyle ev geçindiriyordu, çok zordu. Bu arada annem çok marifetliydi. Bana da öğretti. Ben çatı bile aktarabilir, sıva yapabilirim.
◊ İsveç çakısı gibisiniz...
Bu çok şık bir iltifat oldu.
◊ Akhisar’dan Ankara Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Oyunculuk Bölümü’nü kazanınca mı ayrıldınız?
Evet, önce Hacettepe’yi kazandım, rehberlik ve psikolojik danışmanlık ama okuyamadım, içimde başka şeyler vardı. Bir sene ara verdim, tekrar Ankara’ya geldiğimde konservatuvar sınavına nasıl girilecek bilmiyordum. O dönem sarı rehberler vardı, oradan Işık Yenersu’nun telefonunu bulup ankesörlü telefondan aradım, “Sınava gireceğim, yardıma ihtiyacım var” dedim. Coşku ve nezaketle bana yardım etti. Konservatuvarın sınavını kazanamadım, Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Tiyatro Bölümü’nde oyunculuk öğrencisi oldum. Türk eğitiminin mihenk taşlarından ders aldım. Alnımın akıyla mezun oldum.
◊ Sonra ne oldu?
Okula devam ederken âşık oluverdim. Çok yakışıklı bir delikanlıydı, aklımı çeldi. Öğrenciyken evlendik. Okul bitince başka işler yaptık.
◊ Havai fişek ehliyetiniz varmış. O zaman mı aldınız?
Her şeyi öğrenmişsiniz. Evet, bir organizasyon şirketimiz oldu. Havai fişek de çok önemlidir, gelişigüzel patlatamazsınız.
◊ Oyunculuk bu sırada nerede?
Boşanmanın ardından İstanbul’a geldim. İçimde bana huzur vermeyen, zihnimi kurcalayan bir şey vardı. O zaman farkına vardım ki ben oyunculuk yapmak zorundayım.