Bir zamanlar İstanbul'un en gözde, en güzel sayfiye yeriydi Mecidiyeköy. Faytonlarla gelen halk burada kır gazinolarında eğlenir, dut ağaçları altında dinlenirdi. 50'li yıllarda nüfus yoğunluğu iyiden iyiye arttı, dut bahçelerinin , köşklerin yerini konutlar ve hanlar aldı. "Mecidiye Köyü" köy olmaktan çıktı. Şimdi mega kentin en kalabalık semtlerinin başında geliyor.

Haberin Devamı

Haberin Devamı

Haberin Devamı

Haberin Devamı

Kır gazinoları, dut ağaçları, köşkler. İstanbul’un en popüler sayfiye yeri. Neresi diye sorsak, kimsenin aklına Mecidiyeköy gelmez. Nam-ı diğer, Mecidiye Köyü. Köydü, huzurdu, mutluluktu. Ama o mutluluk tarih oldu.

Köy, adını Osmanlı padişahı Abdülmecid’den almıştı. 1850 yılında Sırbistan’dan gelen bir grup göçmene buradan toprak verildi. Göç ettikleri topraklarda tarım ve hayvancılıkla uğraşan muhacirler için , Mecidiye Köyü biçilmiş kaftandı. Toprak verimli, mahsul boldu. Mecidiye Köyünün en büyük özelliği dut ağaçlarıydı. Ünü Bursa’dan bile duyulmuştu.

Faytonla seyahat o dönemin en büyük konforuydu. 20 Eylül 1934’te köye gelen bir otobüs ise gazetelere manşet olmuştu.

50’li yıllara gelindiğinde yavaş yavaş soldu. Köyden kente göçler başladı. Mecidiye Köyünün Mecidiyeköy’e dönüşüm süreci de hızlandı.

Kalan birkaç ağaç, hala o eski günlerin hatırasını yaşatmaya çalışıyor. Onlar dışında da semtin geçmişini kanıtlayacak hiçbirşey kalmadı elimizdeki fotoğraflardan başka.