Dönemin yerel politikasında iki büyük görüş öne çıkıyor. İlki yukarıda bahsi geçen ideal sınırlara ulaşma isteğiyle şekillenen ateşli ama hayalci inançtı. Dönemin başbakanı ve aslen Girit'te yetişmiş, Osmanlı'yı iyi tanıyan, ancak Mustafa Kemal unsurunu göz ardı eden ve "büyük devletler"in dolduruşa getirdiği Venizelos ile Kral Konstantin'in kardeşi Yunan prensi Andrew bu görüşün savunucularıydı. Diğer görüş ise, küçük ama güçlü bir Yunanistan'ı savunan, ülke bu kadar yabancı etkisindeyken kontrolsüz yayılımı desteklemeyen bir yaklaşımdı. Kral Konstantin'in, sağ kolu Ioannis Metaksas'ın etkisiyle ikinci görüşü savunduğu biliniyor.

Bildiğiniz üzere, Başkomutan Mustafa Kemal Paşa'nın bizzat yönettiği 26-30 Ağustos 1922 Büyük Taarruz ve Başkomutanlık Meydan Muharebesi'nin ardından Yunan askeri 9 Eylül 1922'de İzmir'den çıkarıldı. 18 Eylül'de Anadolu'nun işgalden tamamen kurtarılmasından bir hafta önce, 11 Eylül'de Yunanistan'da bir darbe gerçekleşti. Yunanistan'ı bu hayalin peşine sürükleyip bu kadar kayıp ve yenilgi yaşanmasına sebep olanlar ve süreci iyi yönetemeyenlere karşı gerçekleştirilen ayaklanma, hükümeti düşürdü, kral ve ailesi ülkeden kaçmak durumunda kaldı. Bundan sonra 14 yıllık bir karışıklık dönemine giren Yunanistan'da bir ara politikadan uzak kalan Metaksas, 1935'te Kral II. Georgios'un ülkeye dönmesiyle kralcı politikasını güçlendirme şansı yakaladı ve 1936'da kralın çağrısıyla başbakan oldu. Sonu gelmeyen karışıklıkları aynı yılın Ağustos ayında kurduğu dikta rejimi ile düzene sokmayı başardı. Ancak yönetim şekli, her dikta rejiminde olduğu üzere düzenle birlikte antidemokratik ve tarih açısından çok tartışmalı pek çok olaya sebebiyet verdi. Bununla birlikte II. Dünya Savaşı başladığında ülkesini savaşın dışında tutmayı başardı, bu dönemde İtalyan işgalini başarıyla püskürtüp tarafsızlığını sürdürebildiği için ise ülkesinde kahraman ilan edildi.

Hani Kiklad adalarının mavi söveli, kubbeli bembeyaz evlerini konuşuyorduk, hangi ara İnkılap Tarihi sınıfına dönüverdik, değil mi? Köşeyi takip edenler tahmin edecektir, burada anlatılan hiçbir şey amaçsız değil. Tüm bu tarih dersi bir noktada bizim beyaz evlere bağlanmak durumunda. Şöyle ki; Ioannis Metaksas Yunanistan'da dikta rejimini sürdürmekte iken 1930'ların son yarısında Kiklad adalarında bir salgın hastalık baş gösterdi. Mimarlık tarihinin en eski hastalık kovucu çözümü,1938 yılında Metaksas'ın çıkardığı bir kararnamenin konusunu teşkil ediyor. Buna göre Kiklad adalarındaki tüm evlere kireç badanası yapılmasını zorunlu kılınıyordu. Yani aslında beyaz evler önceleri beyaz değildi.

Yunan ada mimarisinin özelliklerini haftaya bırakarak Metaksas'a dönelim. Yazının bundan sonraki kısmı yine büyük oranda Dr. Tağmat'ın makalesinden edinilmiş bilgiler içeriyor. Hayat boyu komşularıyla dost olmayan bir Yunanistan'ın huzura erişemeyeceğini vurgulayan Metaksas, Türkiye ile dostluğun geliştirilmesi gerektiğini savundu. Daha önce belirttiğimiz üzere 1921 yılında Küçük Asya seferini yönetmesi teklif edilen Metaksas'ın bu görevi "Kemal'in İzmir'i bırakacağını mı sanıyorsunuz?" diyerek reddedişi tarih sayfalarında okuduğumuz çarpıcı bir detay. Aynı tarihlerde Küçük Asya seferiyle ilgili sarf ettiği şu sözler de dikkat çekici: "İzmir'de ve hatta Anadolu'nun diğer kısımlarında Yunanlar azınlık durumundalar. Türkler dinsel duygularla değil, ulusal hislerle savaşıyorlar. Türklere göre Küçük Asya onların vatanı, bizler sadece istilacıyız. Karşımızda yalnızca Kemal ya da başka bir oluşum yok, karşımızda tüm Türk halkı var."

Ekim 1937'de önce İstanbul, sonra Ankara'ya giden Metaksas, Atatürk'le yüz yüze görüşmüş ve 1919-22 Türk-Yunan savaşının kendileri adına büyük bir hata olduğunu, kendisinin bu durumun felaketle sonuçlanacağını bildiğinden sorumluları uyardığını ancak sözünü dinletemediğini söylemiş. Bu durumun iki ülke arasında gelişen dostluk sayesinde telafi edildiğini ve Türk-Yunan dostluğunun esas ve ebedi olduğunu sözlerine eklemiş. Metaksas'ın 10 Kasım 1938'de Atatürk'ün ölümü üzerine günlüğüne düştüğü şu not ise iki ülke insanının siyasi oyunlar, "büyük devletler"in yayılımcı politikaları, dönemin milliyetçilik propagandaları ve zorla girilen savaşlar dışında birbirine görünmez ama eşsiz, tertemiz bir bağ ile bağlı olduğunun saf kanıtı niteliğinde: "Ölümü anladım." Şimdi bu iki kelimeden oluşan cümle üzerinde biraz durup düşünelim. Bir insanın bir kişinin ölümü üzerine bu cümleyi sarf edebilmesi için ancak çok yakınını; kardeş, ana-baba ya da evladını ebediyete yollamış olması gerekir, değil mi? Ah, biri romantizm mi dedi? Kavramın en baba temsilcisi Lord Byron'a, diğer filhelen dostlara, Victor Hugo'ya selam (kapak?) olsun. Bir biz var bizde, bizden içeri...
Ioannis Metaksas "Türk milletinin daima hudutsuz hayranlık duyduğum şanlı şefi" olarak nitelediği, kendisinden 10 yaş küçük 'Kemal"den sadece 3 yıl sonra 1941'de hala ülkesinin dertleriyle boğuşurken hayata gözlerini yumdu.