Canlı Yayın
Alpaslan Akkuş
Adamlar epey nemrut ama çalışıyorlar, orası kesin. Her turnuva yeni favorilerle başlıyor, Latin Amerika’dan sürprizler, Avrupa’da yeni filizlenen bir ekip, Afrika’dan yeni Kamerun beklentisi vesaire. Sonra Almanlar ve İtalyanlar sahaya çıkıyor, futbol kendi doğasına dönüyor.
Portekiz maçına da öyle başladı Almanya. Mesut Özil yatağında Bayern Münih görüntüsünde çıktılar sahaya. Var olan bütün oyun sistemlerini harmanladılar. Passa pas, kaossa kaos. Her milli takım ülkenin karakterini yansıtıyor işte. 4-0’da bile disiplinden bir gram şaşmadılar. Kaldır sabah 6’da işe gitsin hepsi, o derece.
Portekiz tam bizim gibi, zaten sahada bizim ligden üç adam. Yetenek var ama sabah altıda kalkan yok. Pepe’nin yaptığını Pepee yapmaz. Üstüne Meireles’in yaptığını neyse ki hakem görmez. Bruno Alves rahat rahat topu uzaklaştırmak ister ama rakip Elazığspor değil, cezayı keser. Sonrası idman maçı.
Almanlar yürüye yürüye, şansöyle Merkel hoplaya zıplaya. Adamlar öyle bir algı yaratmış ki, 5 kupadır başkaları şampiyon oluyor, insanın üstündeki “Abi hep Almanlar kazanıyor ya” duygusu gitmiyor. Yine ya onlara ya mavili algıdaşlarına final görünüyor sanki ufukta.
Merkel Alman soyunma odasında galibiyet pozu verirken uzaklarda 3 oda bir salon evinin salonunda çayını koymuş kanepesine yaslanmış bir adam İran maçını bekliyordu. Cumhurbaşkanı Ruhani’nin reform politikaları takıma pek yansımadı. Kapandılar da kapandılar. Açık alan topçusu Emenike de kilidi açamayınca Nijerya ile puanları paylaştılar.
Sonra bir umudum sende anlıyor musun diye Gana’ya çevrildi gözler. “Fransa takımlarından iki tane siyahi arkadaşı alıp koyacaksın forvete, kafan rahat olacak” cümlesinin vücut bulduğu takım. Ayew biraderler, Asamoah zen bizim Gyan’ımızsın. Ama gard yine çabuk düştü. Amerika Obama döneminde olmasına rağmen Bush stratejisiyle başladı. Tehlikeyi kaynağında yok et! Dempsey daha birinci dakika Gana’ya demokrasi getirdi. Sonra tüm etnik gruplarında uğraş dur. Gana ileride basıp yeni tehlikelere izin vermeden sağlı sollu yüklendi fazlasıyla. Fakat aynı noktaya ısrarla ölü ortalar yapınca Coniler neredeyse hiç zorlanmadı. Maçın sonuna doğru umutlar azalırken Ayew’lerin Andre olanı yedi iklim dört bucağa sevinç saldı, yani en azından karşılıklı gol oynayanlara. Ama son gülen yine tuhaf formalılar oldu. Köşe başlarını en iyi tutan ülkenin takımı, köşe vuruşundan attı, Gana bitti.
Şimdi sıra turnuvanın en merak edilen takımına geldi. Hazard’lı Fellaini’li Atletico’ya can veren Courtois’lı, milli takımlar arası kapışılan Januzaj’lı bir gençlik ordusu. Karşılarında Cezayir. Sonra ev sahibinin ikinci kez sahne alma zamanı. Brezilya Meksika. Takım ayırmadan; vurduğunuz gol olsun; koşan yardımlaşan pres yapanlarınız bol olsun. Siz atın milyonlar izlesin. Endüstri elini çeksin, futbol hiç bitmesin.
Adamlar epey nemrut ama çalışıyorlar, orası kesin. Her turnuva yeni favorilerle başlıyor, Latin Amerika’dan sürprizler, Avrupa’da yeni filizlenen bir ekip, Afrika’dan yeni Kamerun beklentisi vesaire. Sonra Almanlar ve İtalyanlar sahaya çıkıyor, futbol kendi doğasına dönüyor.
Portekiz maçına da öyle başladı Almanya. Mesut Özil yatağında Bayern Münih görüntüsünde çıktılar sahaya. Var olan bütün oyun sistemlerini harmanladılar. Passa pas, kaossa kaos. Her milli takım ülkenin karakterini yansıtıyor işte. 4-0’da bile disiplinden bir gram şaşmadılar. Kaldır sabah 6’da işe gitsin hepsi, o derece.
Portekiz tam bizim gibi, zaten sahada bizim ligden üç adam. Yetenek var ama sabah altıda kalkan yok. Pepe’nin yaptığını Pepee yapmaz. Üstüne Meireles’in yaptığını neyse ki hakem görmez. Bruno Alves rahat rahat topu uzaklaştırmak ister ama rakip Elazığspor değil, cezayı keser. Sonrası idman maçı.
Almanlar yürüye yürüye, şansöyle Merkel hoplaya zıplaya. Adamlar öyle bir algı yaratmış ki, 5 kupadır başkaları şampiyon oluyor, insanın üstündeki “Abi hep Almanlar kazanıyor ya” duygusu gitmiyor. Yine ya onlara ya mavili algıdaşlarına final görünüyor sanki ufukta.
Merkel Alman soyunma odasında galibiyet pozu verirken uzaklarda 3 oda bir salon evinin salonunda çayını koymuş kanepesine yaslanmış bir adam İran maçını bekliyordu. Cumhurbaşkanı Ruhani’nin reform politikaları takıma pek yansımadı. Kapandılar da kapandılar. Açık alan topçusu Emenike de kilidi açamayınca Nijerya ile puanları paylaştılar.
Sonra bir umudum sende anlıyor musun diye Gana’ya çevrildi gözler. “Fransa takımlarından iki tane siyahi arkadaşı alıp koyacaksın forvete, kafan rahat olacak” cümlesinin vücut bulduğu takım. Ayew biraderler, Asamoah zen bizim Gyan’ımızsın. Ama gard yine çabuk düştü. Amerika Obama döneminde olmasına rağmen Bush stratejisiyle başladı. Tehlikeyi kaynağında yok et! Dempsey daha birinci dakika Gana’ya demokrasi getirdi. Sonra tüm etnik gruplarında uğraş dur. Gana ileride basıp yeni tehlikelere izin vermeden sağlı sollu yüklendi fazlasıyla. Fakat aynı noktaya ısrarla ölü ortalar yapınca Coniler neredeyse hiç zorlanmadı. Maçın sonuna doğru umutlar azalırken Ayew’lerin Andre olanı yedi iklim dört bucağa sevinç saldı, yani en azından karşılıklı gol oynayanlara. Ama son gülen yine tuhaf formalılar oldu. Köşe başlarını en iyi tutan ülkenin takımı, köşe vuruşundan attı, Gana bitti.
Şimdi sıra turnuvanın en merak edilen takımına geldi. Hazard’lı Fellaini’li Atletico’ya can veren Courtois’lı, milli takımlar arası kapışılan Januzaj’lı bir gençlik ordusu. Karşılarında Cezayir. Sonra ev sahibinin ikinci kez sahne alma zamanı. Brezilya Meksika. Takım ayırmadan; vurduğunuz gol olsun; koşan yardımlaşan pres yapanlarınız bol olsun. Siz atın milyonlar izlesin. Endüstri elini çeksin, futbol hiç bitmesin.
SON DAKİKA
