Canlı Yayın
Reha Erus 
2009 L’Aquila depreminde gördüklerim 5.9’luk sarsıntıya rağmen ürperticiydi. 309 kişi öldü ama yaralı sayısı 65 bindi. Depremden yaklaşık üç hafta sonra tekrar bölgeye gittim. İtalya’da doğal afetlerden sorumlu ‘Protezione Civile’ (Sivil Koruma) kurumunun koordinasyonu ile normal hayata dönüş başlamıştı. Gerçi yavaş işliyor her kafadan bir ses çıkıyordu ama yaralar sarılıyordu.
Kırsal alanda konteyner kentleri kurulmuş ve büyük hasar gören evlerde yaşayanlar buralara nakledilmişti. Okullar kısa sürede açılmış, öğretim devam ediyordu. Benim dikkatimi çeken zaten küçük olan sınıflarda öğretmenin yanı sıra bir psikoloğun bulunmasıydı. Her bir öğrenci ile ders boyu ilgilendi. Ses tonunu anımsıyorum. Gece yarısı yaşanan sarsıntı sonrası büyük şok ve travma geçiren öncelikle küçük çocuklara yaklaşımı kusursuzdu. ‘Sivil Koruma’ yöneticileri zil yerine çanın kullanıldığı ders arasında bizi bilgilendirdiler. Depremlerin çocuklar üzerinde kötü etki yaptığını, mutlak yardım almaları gerektiğini ve bunun uzun sürebileceğini hatırlatarak ‘Onları mümkün olduğu kadar bir arada yani sınıf arkadaşlarıyla birlikte tutmaya çalışıyoruz. Bir
birlerine destek sağlarken başlarında bulunan psikologlarda sanki öğretmenleriymiş gibi hareket ederek olası mental yıpranmayı gidermeye çalışıyorlar’ demişti.
İlginçtir psikologların bir başka uğrak yeri ise zorunlu konteynerlere yerleştirilen huzurevi sakinleriydi. Yaşı geçkin depremzedelerin de en az çocuklar kadar destek görmeleri gerektiği bize anlatıldı. Keza hamile veya yeni doğum yapmış kadınların da psikologlarca gözetim altında tutulduklarına tanık oldum.
10 ilimizde meydana gelen deprem için yaralar çok zorda olsa yavaş yavaş sarılmaya başlanacak. Afet çok büyük. Yaşanan şok ve travmanın yan etkilerini bir nebze gidermek için psikologlara fazlasıyla ihtiyaç var. Zaman kaybetmeyelim ne olur.
2009 L’Aquila depreminde gördüklerim 5.9’luk sarsıntıya rağmen ürperticiydi. 309 kişi öldü ama yaralı sayısı 65 bindi. Depremden yaklaşık üç hafta sonra tekrar bölgeye gittim. İtalya’da doğal afetlerden sorumlu ‘Protezione Civile’ (Sivil Koruma) kurumunun koordinasyonu ile normal hayata dönüş başlamıştı. Gerçi yavaş işliyor her kafadan bir ses çıkıyordu ama yaralar sarılıyordu.
Kırsal alanda konteyner kentleri kurulmuş ve büyük hasar gören evlerde yaşayanlar buralara nakledilmişti. Okullar kısa sürede açılmış, öğretim devam ediyordu. Benim dikkatimi çeken zaten küçük olan sınıflarda öğretmenin yanı sıra bir psikoloğun bulunmasıydı. Her bir öğrenci ile ders boyu ilgilendi. Ses tonunu anımsıyorum. Gece yarısı yaşanan sarsıntı sonrası büyük şok ve travma geçiren öncelikle küçük çocuklara yaklaşımı kusursuzdu. ‘Sivil Koruma’ yöneticileri zil yerine çanın kullanıldığı ders arasında bizi bilgilendirdiler. Depremlerin çocuklar üzerinde kötü etki yaptığını, mutlak yardım almaları gerektiğini ve bunun uzun sürebileceğini hatırlatarak ‘Onları mümkün olduğu kadar bir arada yani sınıf arkadaşlarıyla birlikte tutmaya çalışıyoruz. Bir
birlerine destek sağlarken başlarında bulunan psikologlarda sanki öğretmenleriymiş gibi hareket ederek olası mental yıpranmayı gidermeye çalışıyorlar’ demişti.
İlginçtir psikologların bir başka uğrak yeri ise zorunlu konteynerlere yerleştirilen huzurevi sakinleriydi. Yaşı geçkin depremzedelerin de en az çocuklar kadar destek görmeleri gerektiği bize anlatıldı. Keza hamile veya yeni doğum yapmış kadınların da psikologlarca gözetim altında tutulduklarına tanık oldum.
10 ilimizde meydana gelen deprem için yaralar çok zorda olsa yavaş yavaş sarılmaya başlanacak. Afet çok büyük. Yaşanan şok ve travmanın yan etkilerini bir nebze gidermek için psikologlara fazlasıyla ihtiyaç var. Zaman kaybetmeyelim ne olur.
SON DAKİKA
