Canlı Yayın
Bahadır İşler 
Yine televizyonlarda "siyah bantlara" yazılmış başlıklar.
Hüzünlü melodiler önünde siyah beyaza çevrilmiş fotoğraflar.
Giderek etrafı kaplayıp, içimize işleyen kömür karalığında karanlık.
Yok olan hayatlar, yok olan ışıklar.
Paletimde kurumuş boyalar, renklerimi kaybetmişim kime ne?
Hastalık gibi yayılıyor, ağızlarından katran gibi siyah mürekkepler akan adamlar ekranlarda.
Kağıt kesen jilet kenarlı kretuarlar gibi parçalıyor yürekleri haberler.
Temizlenmeyi unutmuş taşlaşmış artık fırçalarım, şaşkın izlerken olup bitenleri.
İçimizdeki karanlığı kaldırmadıkça, renklerim geri gelmeyecek!
Ve o karanlıkları yaratanlar, çığlıklar atarak kutlayacak zaferlerini işte o zaman.
Öfke musluklarından akan "kömür karası siyah çamurlarla" dolacak sokaklar.
Gözlerimiz yeteneklerini kaybetmeye başladı birer birer!
Işığı açan olmadıkça bir yerde, bu zifiri karanlık salonlarda "kömür karası" resimler sergisine davetliyiz hepimiz! Açık büfelerine el yordamıyla da olsa ulaşılacak elbette.
Görmekten vazgeçmiş gözlerle, topluca duvarlara bakılacak "hissetmeden".
Yerimden kalkıp hızlıca paletimi yıkamaya karar verdim şimdi.
Tırnaklarımla kazıdım kuruyan boyaları.
Silgi tozlarını temizledim masamdan. Bir demet çiçek koydum bardağa.
Yok edici canavara bırakmayacağım ne kağıtlarımı, ne kalemlerimi.
Yerimden kalktım işte!
Kuru boyalarımı tek tek sivrilttim şimdi, tam da canavarın korktuğu gibi çalışacağım.
Renklerimle, süreklin sevgiler, faydalar üretmeye kararlıyım.
Siyah çamurlar temizlenene kadar o yollardan.
Ağzından öfke akan musluklar kuruyana kadar!
Karanlık kasvetli odalardan kurtulsun çocuklarımız. Odaları rengarenk resimlerle dolsun.
Canavarı, kömür karası dehlizlere, yerin yedi kat altına kapattığımızda, renkler artık hiç utanmasın!
Yine televizyonlarda "siyah bantlara" yazılmış başlıklar.
Hüzünlü melodiler önünde siyah beyaza çevrilmiş fotoğraflar.
Giderek etrafı kaplayıp, içimize işleyen kömür karalığında karanlık.
Yok olan hayatlar, yok olan ışıklar.
Paletimde kurumuş boyalar, renklerimi kaybetmişim kime ne?
Hastalık gibi yayılıyor, ağızlarından katran gibi siyah mürekkepler akan adamlar ekranlarda.
Kağıt kesen jilet kenarlı kretuarlar gibi parçalıyor yürekleri haberler.
Temizlenmeyi unutmuş taşlaşmış artık fırçalarım, şaşkın izlerken olup bitenleri.
İçimizdeki karanlığı kaldırmadıkça, renklerim geri gelmeyecek!
Ve o karanlıkları yaratanlar, çığlıklar atarak kutlayacak zaferlerini işte o zaman.
Öfke musluklarından akan "kömür karası siyah çamurlarla" dolacak sokaklar.
Gözlerimiz yeteneklerini kaybetmeye başladı birer birer!
Işığı açan olmadıkça bir yerde, bu zifiri karanlık salonlarda "kömür karası" resimler sergisine davetliyiz hepimiz! Açık büfelerine el yordamıyla da olsa ulaşılacak elbette.
Görmekten vazgeçmiş gözlerle, topluca duvarlara bakılacak "hissetmeden".
Yerimden kalkıp hızlıca paletimi yıkamaya karar verdim şimdi.
Tırnaklarımla kazıdım kuruyan boyaları.
Silgi tozlarını temizledim masamdan. Bir demet çiçek koydum bardağa.
Yok edici canavara bırakmayacağım ne kağıtlarımı, ne kalemlerimi.
Yerimden kalktım işte!
Kuru boyalarımı tek tek sivrilttim şimdi, tam da canavarın korktuğu gibi çalışacağım.
Renklerimle, süreklin sevgiler, faydalar üretmeye kararlıyım.
Siyah çamurlar temizlenene kadar o yollardan.
Ağzından öfke akan musluklar kuruyana kadar!
Karanlık kasvetli odalardan kurtulsun çocuklarımız. Odaları rengarenk resimlerle dolsun.
Canavarı, kömür karası dehlizlere, yerin yedi kat altına kapattığımızda, renkler artık hiç utanmasın!
SON DAKİKA
